haydaravısyon
Üye
Kendimi bir amaca adamak istiyorum.
Nasıl anlatsam ,nasıl izah etsem.
Daha önce bunu 2009 2018 yılı arasında gerçekleştirdim. Dile kolay 8 yıl araya askerlik girdi, vatan görevi de ayrı bir adanış. 2009 da üniversiteden mezun olduğum yıl mesleğimin doruklarında bir amaca hizmet edip kendi mi adadım demek yanlış olmaz. Bu 8 ,9 yıl içinde en küçük bir riya çıkar menfat söz konusu hiç olmadı. Zaman benim için sanki 2009 da durdu , zamanın hep 2009 da kalmasını isterdim. Ve bu 8, 9 yıl içinde kalmağı o kadar çok arzuluyorum ki , o yıllara dönsem yine aynı hatıraları yaşasam.
Şimdi özgürlüğün tadını çıkarmak arkama bile bakmadan gitmek varken evin iki odasını kitleğip zamanınmın çoğunu. Mutfakta, uyumak için ise solan da geçirmeye başladım. Bu iki odaya girmeye cesaretim kalmadı.
Korkuyorum ki gün gelecek son kapıda açılmamak üzere kitlenerek şartlar beni ordan ayrılıp gitmeme gerektirecek ve geride kalan eşyalarla birlikte en güzel hatırlarım da son bulacak, işte o zaman
Arkama bakmamak demiştim ya evin odasına girmeye gösteremediğim cesareti geriye arkama bakmakta göstere bilecek değilim, gitmek gitmek
Ben hiç gitmek bırakmak istemedim kalmak istedim şu an da kaldığım gibi , ne gitmeye gücüm var ne de kalabilmeye cesaretim.
Ve şunu da anladım ki artık burada bana ihtiyaç, hizmetini ettiğim amaç ta kalmadı.
İnsanı hayattan beklentileri değil , hayataki amacı ayakta tutarmış , beni yoran bu 8 yıl değil bu son 7 ay oldu, kaldığım yerden nasıl devam edeceğimi bilmiyorum. Zamanın durduğu 2009 , kaldığım yerden de devam edemem,
( Daha sonra ki konuda 8 yıl boyunca neler yaptığımı anlatmaya çalışacam. )
Daha önce bunu 2009 2018 yılı arasında gerçekleştirdim. Dile kolay 8 yıl araya askerlik girdi, vatan görevi de ayrı bir adanış. 2009 da üniversiteden mezun olduğum yıl mesleğimin doruklarında bir amaca hizmet edip kendi mi adadım demek yanlış olmaz. Bu 8 ,9 yıl içinde en küçük bir riya çıkar menfat söz konusu hiç olmadı. Zaman benim için sanki 2009 da durdu , zamanın hep 2009 da kalmasını isterdim. Ve bu 8, 9 yıl içinde kalmağı o kadar çok arzuluyorum ki , o yıllara dönsem yine aynı hatıraları yaşasam.
Şimdi özgürlüğün tadını çıkarmak arkama bile bakmadan gitmek varken evin iki odasını kitleğip zamanınmın çoğunu. Mutfakta, uyumak için ise solan da geçirmeye başladım. Bu iki odaya girmeye cesaretim kalmadı.
Korkuyorum ki gün gelecek son kapıda açılmamak üzere kitlenerek şartlar beni ordan ayrılıp gitmeme gerektirecek ve geride kalan eşyalarla birlikte en güzel hatırlarım da son bulacak, işte o zaman
Arkama bakmamak demiştim ya evin odasına girmeye gösteremediğim cesareti geriye arkama bakmakta göstere bilecek değilim, gitmek gitmek
Ben hiç gitmek bırakmak istemedim kalmak istedim şu an da kaldığım gibi , ne gitmeye gücüm var ne de kalabilmeye cesaretim.
Ve şunu da anladım ki artık burada bana ihtiyaç, hizmetini ettiğim amaç ta kalmadı.
İnsanı hayattan beklentileri değil , hayataki amacı ayakta tutarmış , beni yoran bu 8 yıl değil bu son 7 ay oldu, kaldığım yerden nasıl devam edeceğimi bilmiyorum. Zamanın durduğu 2009 , kaldığım yerden de devam edemem,
( Daha sonra ki konuda 8 yıl boyunca neler yaptığımı anlatmaya çalışacam. )
