nasih
Üye
Her Kapiyi Açan Sifre: Samimiyet
HER KAPIYI AÇAN SIFRE: SAMIMIYET
Samimiyet, bir seyi irade ve sevgiyle kabul etmektir. Gönülden istemek ve içten gelerek yapmaktir. Samimiyet, süphesiz inanmak ve inancin edebini korumaktir. Samimiyet, her basarinin anahtaridir. Insana dini de kazandirir, dünyayi da. Inandigini yapmayan, yaptigina inanmayan kimsede tad yoktur. Içinde samimiyet olmayan kimse huzurlu olamaz. Isinde samimi olmayan kimse basariya ulasamaz.
Bütün fetihlerin, kesiflerin, sanatlarin, ilerleme ve yükselmenin temelinde samimiyet vardir. Önündeki ise inanmayan kimse, onun çilesine sabredemez, sabredemeyen hedefine eremez.
Samimiyet, sabirla anlasilir. Içinde samimi, isinde sabirli olan insan, hedefine ulasir.
Bir mümin için en büyük hedef, Yüce Rabbinin sevgisi ve rizasidir. Bir insan için bundan öte bir saadet yoktur. Çünkü Yüce Allah'in hosnutlugunu kazanan bir insan, dünyanin ve ahiretin serefini elde etmis, bitmeyen bir sevgi ve saadeti kazanmis olur. Iste bu is için bütün müminlerden ilk önce istenen sey samimiyettir.
Din, samimiyettir
Rasulullah s.a.v. Efendimiz: Din, bütünüyle samimiyetten ibarettir buyurmustur. Kendisine, kime karsi samimiyet ve sadakat gösterilecek diye sorulunca: Allah'a, Kitabina, Rasülüne, müminlerin basindaki imamlarina ve bütün müminlere (Buharî, Müslim) cevabini vermistir.
Içteki samimiyete ihlâs denir. Ihlâs, gönlü tek bir hedefe kilitlemek ve her iste Yüce Allah'in rizasini niyet etmektir. Kalpteki samimiyetin disa yansimasina da edep denir. Yüce Allah bütün müminlerden içte samimiyet, dista edep istemektedir. Biz bir insanin Allah yolunda ne kadar samimi oldugunu edebi ve ameli ile anlariz. Herkes kendi içindeki ihlâsin ve Allah sevgisinin tadini ancak edebi kadar tadabilir.
Her yerde her zaman samimiyet
Iman karisiklik istemez. Ihlâs riyayi kabul etmez. Müminin ameli noksan da olsa, imani saglam olmalidir. Ameldeki kusur bagislanir, fakat ihlâs bozulmamalidir. Yüce Allah'a iman ve itimat tam olmalidir. Imani samimi, fakat ameli sakat olana acinir, rahmet edilir, destek verilir. Yüce Allah, konusunca hak söyleyen, hakki tasdik eden, devamli haktan yana olan kimselerin geçmis kusurlarini bagislayacagini ve onlara kendisinin yetecegini müjdelemistir. (Zümer, 33-36)
Dinimizde kalp esas alindigi için, bütün sonuçlar kalpteki niyet ve samimiyete göre sekillenmektedir. Bunun için peygamberler ve onlarin izini takip eden terbiyeciler, karsilarindaki insanin samimiyetine göre muamele ederler. Su olayi bu gözle degerlendirelim. Ashaptan Abdullah Ibnu Ömer r.a. anlatiyor:
Hz. Peygamber s.a.v.'in yaninda bulunuyordum. O esnada Ben-i Hârise kabilesinden Harmele b. Zeyd el-Ensârî geldi. Allah Rasulü s.a.v.'in huzurunda oturdu ve eliyle diline isaret ederek:
- Ya Rasulallah! Iman su dilimde, fakat kalbimde nifak var. Kalbim Allah'i çok az zikrediyor, dedi.
Allah Rasulü s.a.v. sükût buyurdular. Harmele sözünü tekrar etti. Allah Rasulü s.a.v. Harmele'nin dilinin ucundan tutarak:
- Allahim, buna dogru söyleyen bir dil, sükreden bir kalp ver. Ona benim sevgimi ve beni sevenlerin sevgisini ihsan et. Onun isinin sonunu hayirli eyle, diye dua etti. Bunun üzerine Harmele:
- Ya Rasulallah! Benim kardeslerim var, fakat münafiktirlar. Müminiz diyorlar fakat içlerinden inanmiyorlar. Ben onlarin reisiyim. Onlarin size gelmelerini söyleyeyim mi? diye sordu.
Rasulullah s.a.v. Efendimiz su cevabi verdi:
- Kim senin gibi gelip samimiyetle durumunu bize arzederse, biz sana yaptigimiz gibi onun için de Allah'tan affedilmesini isteriz. Kim günahinda israr ederse, onun hakkinda en güzel hükmü Allah verir. Biz kimsenin perdesini yirtip bizden sakladigi günahini ortaya çikarmaya çalismayiz. (Ebu Nuaym, Tabaranî, vd.)
Samimiyet, bir seyi irade ve sevgiyle kabul etmektir. Gönülden istemek ve içten gelerek yapmaktir. Samimiyet, süphesiz inanmak ve inancin edebini korumaktir. Samimiyet, her basarinin anahtaridir. Insana dini de kazandirir, dünyayi da. Inandigini yapmayan, yaptigina inanmayan kimsede tad yoktur. Içinde samimiyet olmayan kimse huzurlu olamaz. Isinde samimi olmayan kimse basariya ulasamaz.
Bütün fetihlerin, kesiflerin, sanatlarin, ilerleme ve yükselmenin temelinde samimiyet vardir. Önündeki ise inanmayan kimse, onun çilesine sabredemez, sabredemeyen hedefine eremez.
Samimiyet, sabirla anlasilir. Içinde samimi, isinde sabirli olan insan, hedefine ulasir.
Bir mümin için en büyük hedef, Yüce Rabbinin sevgisi ve rizasidir. Bir insan için bundan öte bir saadet yoktur. Çünkü Yüce Allah'in hosnutlugunu kazanan bir insan, dünyanin ve ahiretin serefini elde etmis, bitmeyen bir sevgi ve saadeti kazanmis olur. Iste bu is için bütün müminlerden ilk önce istenen sey samimiyettir.
Din, samimiyettir
Rasulullah s.a.v. Efendimiz: Din, bütünüyle samimiyetten ibarettir buyurmustur. Kendisine, kime karsi samimiyet ve sadakat gösterilecek diye sorulunca: Allah'a, Kitabina, Rasülüne, müminlerin basindaki imamlarina ve bütün müminlere (Buharî, Müslim) cevabini vermistir.
Içteki samimiyete ihlâs denir. Ihlâs, gönlü tek bir hedefe kilitlemek ve her iste Yüce Allah'in rizasini niyet etmektir. Kalpteki samimiyetin disa yansimasina da edep denir. Yüce Allah bütün müminlerden içte samimiyet, dista edep istemektedir. Biz bir insanin Allah yolunda ne kadar samimi oldugunu edebi ve ameli ile anlariz. Herkes kendi içindeki ihlâsin ve Allah sevgisinin tadini ancak edebi kadar tadabilir.
Her yerde her zaman samimiyet
Iman karisiklik istemez. Ihlâs riyayi kabul etmez. Müminin ameli noksan da olsa, imani saglam olmalidir. Ameldeki kusur bagislanir, fakat ihlâs bozulmamalidir. Yüce Allah'a iman ve itimat tam olmalidir. Imani samimi, fakat ameli sakat olana acinir, rahmet edilir, destek verilir. Yüce Allah, konusunca hak söyleyen, hakki tasdik eden, devamli haktan yana olan kimselerin geçmis kusurlarini bagislayacagini ve onlara kendisinin yetecegini müjdelemistir. (Zümer, 33-36)
Dinimizde kalp esas alindigi için, bütün sonuçlar kalpteki niyet ve samimiyete göre sekillenmektedir. Bunun için peygamberler ve onlarin izini takip eden terbiyeciler, karsilarindaki insanin samimiyetine göre muamele ederler. Su olayi bu gözle degerlendirelim. Ashaptan Abdullah Ibnu Ömer r.a. anlatiyor:
Hz. Peygamber s.a.v.'in yaninda bulunuyordum. O esnada Ben-i Hârise kabilesinden Harmele b. Zeyd el-Ensârî geldi. Allah Rasulü s.a.v.'in huzurunda oturdu ve eliyle diline isaret ederek:
- Ya Rasulallah! Iman su dilimde, fakat kalbimde nifak var. Kalbim Allah'i çok az zikrediyor, dedi.
Allah Rasulü s.a.v. sükût buyurdular. Harmele sözünü tekrar etti. Allah Rasulü s.a.v. Harmele'nin dilinin ucundan tutarak:
- Allahim, buna dogru söyleyen bir dil, sükreden bir kalp ver. Ona benim sevgimi ve beni sevenlerin sevgisini ihsan et. Onun isinin sonunu hayirli eyle, diye dua etti. Bunun üzerine Harmele:
- Ya Rasulallah! Benim kardeslerim var, fakat münafiktirlar. Müminiz diyorlar fakat içlerinden inanmiyorlar. Ben onlarin reisiyim. Onlarin size gelmelerini söyleyeyim mi? diye sordu.
Rasulullah s.a.v. Efendimiz su cevabi verdi:
- Kim senin gibi gelip samimiyetle durumunu bize arzederse, biz sana yaptigimiz gibi onun için de Allah'tan affedilmesini isteriz. Kim günahinda israr ederse, onun hakkinda en güzel hükmü Allah verir. Biz kimsenin perdesini yirtip bizden sakladigi günahini ortaya çikarmaya çalismayiz. (Ebu Nuaym, Tabaranî, vd.)
